Toen onze vorige Berner Max overleed op 04-06-2021, met een prachtige leeftijd van 11,5 jaar heb ik altijd geroepen nooit meer een berner te nemen. Een (voor mij) te groot risico ras...
En toen.., een maand of 10 later werd Jingle voor adoptie op de Facebook pagina gezet. Ik had het over niks anders meer, ik was opslag verliefd op zijn bekkie en hij was elke avond weer het onderwerp tijdens het eten.
Tot op 04-05-2022 het telefoontje kwam dat wij Jingle mochten gaan ontmoeten.. tranen van blijdschap. Het contact met de opvang "mama" van Jingle ging heel fijn en vertrouwd, ook bij binnenkomst was het fijn en hebben we lekker de tijd genomen om Jingle te ontmoeten en om vragen over en weer te stellen. De klik was er en we waren alle 3 verliefd, hij op ons, wij op hem. Op naar huis, met tranen van geluk🍀!
Al snel merkten we thuis dat Jingle erg veel had mee gemaakt in zijn korte 9,5maand van bestaan. We woonden ongeveer in het centrum van Goes en dit waren dag na dag eigenlijk te veel prikkels voor hem door alle auto's, fietsen, bakfietsen, scooters en schoolgangers. Een paar maanden later zijn we verhuisd naar een rustig dorpje. We merkte dat hij door de verhuizing meer vertrouwen in ons had gekregen. Wij verhuisde namelijk mee, hij ging niet weer alleen ergens anders naartoe.
Nu is Jingle inmiddels alweer twee jaar bij ons!🥳 De tijd is echt voorbij gevlogen. Jingle gaat elke dag nog met sprongen vooruit en heel soms even een stapje terug wat helemaal niet erg is. Het kost tijd om alles te verwerken en die tijd krijgt hij nog steeds. Te veel prikkels vindt hij nog lastig om mee om te gaan, al is het echte vluchtgedrag er nu wel uit. Maar oh wat zijn we trots op hem! Hij is mentaal zo hard gegroeid, en het vertrouwen in ons is ook gigantische inmiddels.
Toen we net in ons nieuwe huis woonden (september 2022) vloog hij naar binnen als hij iemand buiten de poort hoorde praten, en nu blijft hij rustig liggen als 'Opa' naast hem hout zaagt met de machine... en durft hij tegenwoordig best even te waken als hij mensen langs te tuin hoort lopen.
Bij nieuwe mensen is hij heel soms nog wat afwachtend maar over het algemeen gaat dat nu ook steeds beter. Hij kan uren tegen ons aan op de bank liggen en dan het liefst met zijn kop op je schouder.
Hij moet wel nog steeds leren dat niet elke hond leuk is en wil spelen & dat is nog wel eens lastig want hij denkt dat elk dier bestaat om te spelen.
We zijn nu twee jaar samen, twee jaar bezig met elkaar leren kennen. Wat kan wel, wat kan niet. Wat MAG wel, wat MAG niet... Twee jaar aan het opvoeden en aan het trainen... want heel eerlijk, zo'n jong 'ding' in huis was best even aanpoten na twee senioren (10 & 11,5) die gewoon lekker mee gingen in het ritme van de dag en alles al kenden en wisten. Maar stiekem toch ook al wel een jaar aan het genieten. Als 3e herplaatser was/is hij zeker een uitdaging voor mij/ons geweest en zeker met zijn rugzak waar je dan toch eigenlijk al 0-1 achter staat. Maar ik heb altijd gezegd: we komen er wel, we nemen soms gewoon een omweg🐾. En die omwegen zijn soms helemaal niet zo verkeerd🤭 heel soms zijn die omwegen gewoon veel beter dan de normale wegen en is er zoveel meer te zien en te ontdekken🤩
Hij is bij ons gekomen met een reden, en soms is het de vraag; wie heeft wie 'gered'?
Hij is ons knuffel vriendje,
Onze Clown 🤡
Onze Mr. Xmas🎄
Onze Baby
Ons Maatje❤️
We zijn Stichting Charlotte's Angels enorm dankbaar voor Jingle en dat zij ons vertrouwden met hem. Dankbaar dat we altijd even een berichtje kunnen doen en vragen kunnen stellen, of gewoon leuke en mooie updates door kunnen sturen. Ondanks de drukte die zij hebben wordt er eigenlijk altijd wel gereageerd wat ik ook erg knap vind!
Trots op het team van de stichting en het werk wat zij verrichten.. want wat als hun er niet waren? Wat was er dan met Jingle gebeurd?
Reactie plaatsen
Reacties